یکی بود یکی نبود

سالهای دور در یک روز سرد خدا زاده شد آن نکون بختی که تا کنون روزگارش هم چون دلش خون است

در حسرت مهر مادر و لطف پدر

 روزها از پی هم می گذشتن او همیشه تنها بود هر شب قبل از خواب برای خود دوستانی در رویا یش پیدا می کرد و تا پاسی از شب با آنها خلوت می کرد

 بزرگ شد و بزرگتر هر که او را می دید با تاسف سری تکان داده و افسوس بر لب می گذشت

 بر خا نوادهش مسلم شده بود که او همیشه مهمان خواهد بود

 برای کسب علم تلاشی نمی کرد برای فراگیری فنون روزگار توکل به زمان می کرد و در آخر

یکشب بر بلین پدر حاضر شد و دید پدر با چشمانی اشکبار او را به خدا سپرد و رفت

عشق به پدر و دلسردی مادرنسبت به خود آتش به جانش انداخت

به فکر راهی برای این نا بسامانیش بود که دید حال مادر هم خراب است

و شبهای دوری از پدر طولانی نشده بود که مادر هم رفت

دیگر هیچ برایش نماند همه آنهای که باید بودند رفتن

دیگران از سر رحم رختخواب رویا هایش را در یک آسا یشگاه پهن کردند

و او بیزار از این تنهای 

شبی او هم بدون رفتن به رویا و بدون گفتن خدا حافظی از دوستان  تازه پیدا شده اش با خوردن

مرگ او هم رفت

قصه او دهان به دهان گردید حال غصه خیلی ها شد

میروم خسته و افسرده و زار

سوی منز لگه ویرانه خویش

بخدا می برم از شهر شما دل شوریده و دیوانه خویش

میبرم. تا که در آن نقطه دور

 شستشو یش دهم از رنگ گناه

شستشویش دهم از لکه عشق

 میبرم تا که ز تو دورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

نا له میلرزد و می رقصد اشک

آه . بگذار که بگریزم من

از تو ای چشمه جوشان گناه

شاید آن به که بپرهیزم من

 عاقبت بند سفر پلیم بست

 میروم خنده به لب خونین جگر

یروم از دل من دست بدار

 ای امید عبث بی حاصل

                                                                                                بگذریم

زندگی شاید امید شود

زندگی گاهی از یک پله خودکشی می کند

زندگی شکست است

 زندگی پیروزی است

زندگی عشق به توان ابدیت است

زندگی جزب گل در خورشید است

زندگی شاید تفریق آدم با اخلاق است

زندگی شاید یک توپ به این ور آن ور سرگردان است

زندگی شاید زندان باشد

 زندگی شاید می تواند بی خیال باشد

زندگی شاید برای کسی یک گلبرگ باشد

 زندگی شاید برای کسی جهان باشد اما باز هم کم است

دوست من سلام می دونی این چند مین نا مه است که برات می نویسم تو بدون خو ندن اون پاره کرده دور می اندازی

ازت می خوام برای یک بار هم که شده اون باز کنی توش نگاه کنی  روش نوشتم ........محرمانه.......................

سا لها پیش از این مادری بود که به دخترش ظلم می کرد و به پسر هاش می بالید تک دخترش در حسرت مهر مادر بود ظلم او تمامی نداشت تا یک روز فهمید پسر ها در قبال مهر بی حد و مرز او در جواب چه کردن تن به کاهلی سپرده بودن

از آخرین اندو خته مادر بهره می بردن و در آخر مادر از غصه بیما رگشت و روز به روز بیما ر تر که اکنون این مادر هست و در گوشهای از این کر ه خاکی در آسا یشگاه بستری است .پسر ها آواره کو چه و خیا با ن و تک دختر به دنبا ل گمگشه مهر مادری هنوز هم که هنوز ه به مادر سر می زند و لطف خود را از او دریق ندارد .

دوست من این داستان سرگذشت خود منست . انتظار یاریت ندارم می خواهت مثل عطش باران در کویر به دیدنم  بیا تو را من چشم در راهم.......................................................................................تنها

هوای دلم بارانی است

          می خواهم زیبا ترین ترانه ام را

                                        با کاروانی از عشق

                                                       برای بد رقه نگاهت راهی کنم

تا کو له بار چشمانت خیس از خستگی زمان شود

                                                            تا تو بخوانی و من همیشه عا شق بمانم

                                ای تنها ترین آفتاب روز های بر فی ام

سا لها قبل یک روز وقتی بی حو صله پای تلو یزیو ن نشسته بودم .

صدای پخش شد تعجب کردم از میو ن این خوانند های تازه از راه رسیده یک سری صدا ها یکنواخت ........ولی ..........

این با همشون فر ق می کرد مردانه با صلا بت انگار محکم بر روی کلمات فرود می آمد و بر آنها غلبه کر ده بود

قلبم با تمامی هیکلم...............فرو ریخت.......... و عنان از کف دادم به طوری که همه فهمیدن ووووووووو

هما ن شد که سا لها دل طلبش می کرد گشتم گشتم تا او را پیدا کردم و باز افسوس که این دفعه دیگه خیلی دیر بود

رو تخت بیما رستان با اون دستگا ها ی ..........................ای کاش فر صتی بود

       امشب که یاد من نیستی

       بگذار برایت ترانه ای بخوانم

       از آدمکی برفی

       که در حسر تت آب شد

      و تو چشم های خیسش را

      با آستین پیراهنت دوختی

چندی نما نده که شمع دو سا لت رو فو ت کنیم و در حسرت دیدنت خود رو در گور کنیم

                                                                                                    ناصر یا..........روحت شاد